Internet2: ślepy zaułek?

Jak się jednak okazuje, komercyjni klienci wcale nie są nimi zainteresowani.

Projekt Internet2, który działa od roku 1996, zrzesza ponad 200 uczelni, szkół i bibliotek. Założenie towarzyszące utworzeniu konsorcjum było proste: przygotowywać i wykorzystywać w sektorze edukacyjnym rozwiązania, będące o 3-4 lata „do przodu” w stosunku do usług dostępnych w publicznej, komercyjnej sieci. „Pierwszy” internet wykorzysta te innowacje później. Niedawno sieć Internet2 przeszła już trzecią w swej historii modyfikację łącz, których przepustowość wynosi teraz 10gbps. Członkowie projektu pracują m.in. nad transmisją w czasie rzeczywistym dźwięku o jakości CD i obrazu jak z płyty DVD. Takie rozwiązania mogą być użyte choćby do nauczania na odległość w szkołach muzycznych. Jak się okazuje, poza instytucjami edukacyjnymi nie widać jednak zapotrzebowania na tak szybki dostęp do internetu. Zwłaszcza, że szybkość ma swoją cenę: członkowie konsorcjum Internet2 płacą 27 tys. USD za rok, stowarzyszeni – 12 tys. USD.

Choć jednak wciąż planów komercjalizacji poszczególnych rozwiązań z Internetu2, uczestnicy projektu nie tracą przekonania o pożytecznej roli przedsięwzięcia. Uważają, że po prostu należy wypracować koncepcje nowych usług, które byłyby atrakcyjne dla zwykłych klientów. Mogą być nimi nowe generacje aplikacji P2P, systemów zdalnego sterowania sprzętem laboratoryjnym i programów do tworzenia wirtualnych superkomputerów, nad którymi pracują obecnie uczelnie zrzeszone w Internet2. Niejako przy okazji w sieci testowane są też nowe technologie, np. szósta wersja protokołu IP. Może więc na pomysłach, które zrodzą się w Internet2, skorzystają nie tylko instytucje naukowe, ale też biznes, a w dalszej perspektywie – zwykli internauci? Należy przecież pamiętać, że poczta elektroniczna też długo była dostępna tylko w sieciach akademickich.